Page 198 - หนังสืออนุสรณ์ 125 ปี ท่าแร่

ได้ทั้งหมด มิฉะนั้นคงจะมีเรื่องเล่าที่น่าจะมีสีสันมาก

นานมาแล้ว เมื่อมิสซังหนึ่งมีการประกาศชื่อของคุณพ่อองค์หนึ่งให้เป็นพระสังฆราชและมาถือ
บังเหียนของมิสซัง เวลานั้นคุณพ่อองค์หนึ่งได้รับแต่งตั้งให้เป็นอุปสังฆราช และในเวลาเดียวกันก็เป็น

เจ้าวัดใหญ่ ที่ถือเป็นอาสนวิหารด้วย คุณพ่อองค์นี้มีโอกาสเป็นเจ้าวัดเพียง 1 ปี แล้วถูกย้ายไปเข้าเป็น
�
อธิการบ้านเณรเล็ก เนื่องจากมีเวลาสั้นมาก คุณพ่อจึงทาหน้าที่ธรรมดาๆ ของนายชุมพาบาล เช่น
การบริการศีลศักดิ์สิทธิ์ สอนค�าสอนเด็กนักเรียนและผู้เตรียมตัวรับศีลสมรส เยี่ยมเยียนคนป่วย ฯลฯ
เย็นวันหนึ่ง ขณะเตรียมตัวเข้านอนมีเสียงเรียกจากสัตบุรุษคนหนึ่ง เวลานั้นประมาณ 3 ทุ่ม

�
“คุณพ่อ สถานการณ์คับขัน สัตบุรุษคนหนึ่งถูกลักพาตัวตอนหัวค่า ถูกบังคับให้ขี่จักรยานยนต์ไปส่งเขา
�
ไม่ทราบว่าไปที่ไหน และไม่มีใครกล้าตามเขาไป ไม่รู้ว่าเขาจะถูกทาร้ายหรือไม่” ในสถานการณ์คับขัน
เช่นนี้ คุณพ่อจึงใส่เสื้อหล่อทับเสื้อนอนและหยิบกระปุกน้ามันเจิมคนไข้ รีบไปที่ตลาดพบคนกลุ่มใหญ่ก�าลัง
�
�
พูดเรื่องการลักพานี้ บางคนเล่าเรื่องราวให้เจ้าวัดทราบว่าตอนหัวค่ามีชายคนหนึ่งเข้าร้านทาเป็นขอซื้อของ
�
ไม่นานหลังจากนั้นเปิดฉากการลักพาตัวเลียนแบบในภาพยนตร์ เจ้าของร้านเป็นคนธรรมะธรรมโมใจเย็น
และพร้อมที่จะท�าตามที่โจรปรารถนาจึงขับรถจักรยายนต์ออกไปแบบสงบ

พ่อเจ้าวัดยืนรอกับสัตบุรุษเพื่อเป็นกาลังใจและพร้อมที่จะไปเจิมคนถูกลักพาถ้ามีข่าวร้าย การรอ
�
ทุกนาทีมีค่ามาก คนสวนมาบอกเสียใจที่ช่วยอะไรผู้ถูกลักพาไม่ได้ พวกเขารู้สึกตื่นเต้นมากไม่มีใครง่วงนอน

เฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยใจระทึก พ่อเจ้าวัดพาชาวบ้านสวดเพื่อขอความเมตตาจากพระเจ้าและขอให้ผู้ร้ายมีใจ
เมตตาต่อเขา การรอคอยวันนั้นเป็นการรอคอยที่รู้สึกว่านานที่สุด เรารอเสียงเครื่องยนต์ในความเงียบ

ที่เวลาดึกเช่นนี้ยิ่งเงียบแบบน่ากลัว เพราะเราไม่รู้ชะตาของพี่น้องของเรา และในที่สุดเราได้ยินเสียงรถ
จักรยานยนต์คันหนึ่งที่วิ่งใกล้เข้ามาทุกที ทุกคนจ้องไปในทิศทางของเสียงนั้น หัวใจแต่ละคนแทบหยุดเต้น

คุณพ่อเจ้าวัดเปิดกระปุกน้�ามันเตรียมบริการศีลเจิมฯ
ในที่สุดเงาที่เราเห็นก็ค่อยๆ ชัดขึ้น เราปรบมือต้อนรับพี่น้องของเราคนหนึ่งกลับบ้านอย่าง

ปลอดภัย และขอบพระคุณพระเจ้าที่โปรดให้โจรฟังเสียงอ้อนวอนของผู้ถูกลักพาและคาภาวนาของสัตบุรุษ
�
กลุ่มนี้ และปล่อย “เหยื่อ”กลับบ้านอย่างปลอดภัย ทั้งสองคนมีเพื่อนเพิ่มอีกหนึ่งคน เพราะระหว่างทาง

“ของความเป็นความตายนั้น” มีการเล่าเรื่องต่างๆให้กันฟัง และในที่สุดเกิดความเห็นใจและสงสารจนปล่อย
ตัวในที่สุด

การท�างานที่วัดท่าแร่เป็นความภาคภูมิใจของผม

คุณพ่อยอห์น บัปติสต์ นรินทร์ ศิวิริยานันท์
เจ้าอาวาสองค์ที่ 12 ค.ศ.1985-1989

196 ภาคผนวก