Page 70 - หนังสืออนุสรณ์ 125 ปี ท่าแร่

เหมือนหลังคาบ้าน ชาวบ้านเรียกว่า “มูม” โครงทำาด้วยไม้ไผ่ ติดและพันด้วยกระดาษสี ตัดกระดาษสีเป็น

พวงแขวนตามมุมและขอบโครงครอบโลง ในสมัยนั้นไม่นิยมใช้ดอกไม้ประดับโลงศพ ถ้าหากไม่ใช้วิธีหาม
ศพก็จะใช้รถเข็นโลงศพบรรทุกศพลงมาวัด รถเข็นโลงศพมีลักษณะคล้ายเกวียน มีสองล้อ มีหลังคาที่ประดับ

ด้วยลวดลายไม้ฉลุ ทาสีดำา เขียนลายด้วยสีขาว ชาวท่าแร่เรียกว่า “เกียนลาย” มีโรงเก็บอยู่ข้างวัด
ด้านตะวันตก เด็กๆ จะกลัวมาก ใครขาดเรียนคำาสอนหรือขาดวัดวันอาทิตย์ คุณพ่อจะทำาโทษโดยให้ไป

คุกเข่าพนมมือที่ข้างเกวียนลาย เด็กจะกลัวไม่กล้าขาดเรียนคำาสอนหรือขาดวัดวันอาทิตย์อีก เกวียนลาย
เลิกใช้มาหลายสิบปีแล้ว ส่วนการใช้คานหามนานๆ ทีก็จะเห็นใช้สักครั้งหนึ่ง ส่วนมากจะใช้รถเข็นที่ประดับ

งดงาม หรือรถยนต์ที่จัดที่วางโลงศพไว้ที่กระบะท้ายรถ แล้วประดับด้วยดอกไม้งดงาม
หลุมฝังศพเมื่อก่อนขุดลึก 1.50-2.00 เมตร เพื่อไม่ให้มีกลิ่นออกมา ส่วนกว้างยาวพอที่จะฝัง

ิ
ู
ื
ั
็
้
ุ
่
่
ิ
ู
ี
็
้
่
ั
่
โลงศพลงไปได ไมมการกออฐฉาบปนเมอฝงแลวกจะปกไมกางเขนเปนเครองหมาย และพนดนหลงหลมศพ
ั
้
ื
ให้สูงขึ้น คนมีฐานะจะทำาหลังคาครอบหลุมศพ บางหลุมอาจจะทำาฝาผนังทั้งสี่ด้าน ตกแต่งลวดลายด้วย
ไม้ฉลุ และทาสีสลับลวดลายสวยงามมาก ในปัจจุบันจะขุดหลุมลึกเพียง 1.00 เมตร ยาว 2.00 เมตร กว้าง
ประมาณ 0.80 เมตร ผนังก่ออิฐฉาบปูน หรือเทคอนกรีต เมื่อบรรจุโลงศพลงไปแล้วจะปิดด้วยแผ่นคอนกรีต
โบกปูนทับ แล้วก่อขึ้นมาเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมตามลักษณะของหลุม ฉาบปูนแล้วทาสี หรือติดกระเบื้อง
หลังหลุมศพมีความสูงประมาณ 1.00 เมตร หัวหลุมข้างหนึ่งก่อขึ้นเป็นกางเขนสูงประมาณ 0.50-0.80
เมตร ใต้กางเขนจารึก ศาสนนาม ชื่อ สกุล วันเดือนปีเกิด วันเดือนปีตาย และอายุ ของผู้ตาย ตั้งแต่ปี
ค.ศ.2005 สุสานศักดิ์สิทธิ์เหลือเนื้อที่ไม่มาก จึงจำาเป็นต้องประหยัดเนื้อที่ ทางวัดจึงแนะนำาให้ฝังศพ
ซ้อนกัน ในหลุมหนึ่งฝังได้สองศพ เพื่ออำานวยความสะดวกแก่ญาติพี่น้องผู้ตาย ทางวัดยังได้สร้าง
โรงบรรจุศพ (คูหาบรรจุศพ) หลังหนึ่ง ก่อสร้างด้วยคอนกรีต สามารถบรรจุได้ 88 ศพ
เมื่อนำาศพลงมาที่วัด ก็จะมีการรับศพแล้วนำาเข้าไปตั้งในวัด พระสงฆ์ก็จะประกอบพิธีมิสซา
หลังมิสซา บางศพก็จะมีผู้แทนญาติผู้ตายขึ้นอ่านประวัติย่อของผู้ตาย กล่าวคำาไว้อาลัย และกล่าวขอบคุณ
แขกและผู้มาร่วมพิธี หลังจากนั้นก็นำาศพไปยังสุสานศักดิ์สิทธิ์เพื่อทำาพิธีฝัง เสร็จพิธีก็เชิญแขกไปร่วม
รับประทานอาหารที่บ้านเจ้าภาพหรือที่ศาลาพักศพ และเชิญร่วมภาวนาอุทิศแก่ผู้ตายอีกสามคืน เรียกว่า
“งันเฮือนดี๋”
การทำาบุญอุทิศแก่ผู้ตายหลังการฝังศพนั้น แล้วแต่ความประสงค์ของญาติว่าจะทำาบุญ

เมื่อครบรอบ 7 วัน หรือครบรอบ 100 วัน หรือครบรอบ 1 ปี ซึ่งเวลาที่มากไปกว่านี้จะขึ้นอยู่กับ
ความพร้อมของญาติหรือเจ้าภาพที่จะทำาบุญให้กับญาติพี่น้องที่ล่วงลับ ในการทำาบุญ ญาติจะไปขอมิสซา

กับคุณพ่อเจ้าวัด ในตอนเย็นก่อนวันที่มีมิสซา ก็จะเชิญแขก ญาติพี่น้อง มาร่วมภาวนาที่บ้านหรือที่ศาลา
หลังภาวนาก็จะเลี้ยงอาหารว่าง วันรุ่งขึ้นก็ร่วมมิสซาที่วัด ออกจากวัดไปภาวนาที่หลุมศพที่สุสาน

หลังจากนั้นก็เชิญไปร่วมรับประทานอาหารที่บ้านเจ้าภาพ
ประเพณีงานศพ มีความสำาคัญทั้งในด้านการสืบทอดความเชื่อและความหวังในชีวิตนิรันดร

ขณะเดียวกันพิธีปลงศพของคริสตชนไม่เพียงแต่มอบผู้ล่วงลับไว้ในพระเมตตาของพระเจ้า เสนอวิงวอน

68 ภาคที่ 2 วิถีชุมชนแห่งความเชื่อ